Tipos de radiación Radiación non ionizante
Algúns exemplos de radiación non ionizante son a luz visible, as ondas de radio e as microondas (Infografía: Adriana Vargas/IAEA)
A radiación non ionizante é unha radiación de menor enerxía que non ten a enerxía suficiente para separar electróns de átomos ou moléculas, xa sexan na materia ou nos organismos vivos. Non obstante, a súa enerxía pode facer que esas moléculas vibren e, polo tanto, produzan calor. Así é, por exemplo, como funcionan os fornos microondas.
Para a maioría das persoas, a radiación non ionizante non supón un risco para a saúde. Non obstante, os traballadores que están en contacto regular con algunhas fontes de radiación non ionizante poden precisar medidas especiais para protexerse, por exemplo, da calor producida.
Algúns outros exemplos de radiación non ionizante inclúen as ondas de radio e a luz visible. A luz visible é un tipo de radiación non ionizante que o ollo humano pode percibir. E as ondas de radio son un tipo de radiación non ionizante que é invisible para os nosos ollos e outros sentidos, pero que pode ser descodificada polas radios tradicionais.
Radiación ionizante
Algúns exemplos de radiación ionizante inclúen algúns tipos de tratamentos contra o cancro que empregan raios gamma, os raios X e a radiación emitida por materiais radioactivos empregados nas centrais nucleares (Infografía: Adriana Vargas/IAEA)
A radiación ionizante é un tipo de radiación cunha enerxía tal que pode desprender electróns de átomos ou moléculas, o que provoca cambios a nivel atómico ao interactuar coa materia, incluídos os organismos vivos. Estes cambios adoitan implicar a produción de ións (átomos ou moléculas cargados electricamente), de aí o termo "radiación ionizante".
En doses elevadas, a radiación ionizante pode danar células ou órganos do noso corpo ou mesmo causar a morte. Cos usos e doses correctos e coas medidas de protección necesarias, este tipo de radiación ten moitos usos beneficiosos, como na produción de enerxía, na industria, na investigación e no diagnóstico médico e no tratamento de diversas enfermidades, como o cancro. Aínda que a regulación do uso de fontes de radiación e a protección radiolóxica son responsabilidade nacional, a OIEA presta apoio aos lexisladores e reguladores a través dun sistema integral de normas internacionais de seguridade co obxectivo de protexer os traballadores e os pacientes, así como o público e o medio ambiente, dos posibles efectos nocivos da radiación ionizante.
A radiación non ionizante e a ionizante teñen diferentes lonxitudes de onda, que están directamente relacionadas coa súa enerxía. (Infografía: Adriana Vargas/IAEA).
A ciencia que hai detrás da desintegración radioactiva e a radiación resultante
O proceso polo cal un átomo radioactivo se volve máis estable ao liberar partículas e enerxía chámase «desintegración radioactiva». (Infografía: Adriana Vargas/IAEA)
A radiación ionizante pode proceder, por exemplo, deátomos inestables (radioactivos)xa que están a pasar a un estado máis estable mentres liberan enerxía.
A maioría dos átomos da Terra son estables, principalmente grazas a unha composición equilibrada e estable de partículas (neutróns e protóns) no seu centro (ou núcleo). Non obstante, nalgúns tipos de átomos inestables, a composición do número de protóns e neutróns no seu núcleo non lles permite manter esas partículas unidas. Estes átomos inestables denomínanse "átomos radioactivos". Cando os átomos radioactivos se desintegran, liberan enerxía en forma de radiación ionizante (por exemplo, partículas alfa, partículas beta, raios gamma ou neutróns), que, cando se aproveitan e usan con seguridade, poden producir diversos beneficios.
Data de publicación: 11 de novembro de 2022